Wstęp (wprowadzenie): Pisarze w XIX wieku traktowali miasto jako jednego z bohaterów literackich – wiązało się to z odkryciem zależności między warunkami życia a ludzkim zachowaniem oraz rozwojem przemysłowym, który sprawił, że wielu ludzi emigrowało ze wsi do miast w poszukiwaniu pracy w fabrykach. Z tego względu miasta często stawały się osobnymi bohaterami utworów: opisywali je zarówno Fiodor Dostojewski w „Zbrodni i karze”, jak i Bolesław Prus w „Lalce”. Opisy metropolii często skupiały niczym w soczewce obrazy mieszkańców, ich zachowań, podziałów i aspiracji. Zbiór opracowań zagadnień z puli pytań jawnych na maturę ustną 2023 z języka polskiego pozwoli Ci jeszcze lepiej przygotować się do egzaminu! W ebooku omawiam wszystkich 7 zagadnień ze “Zbrodni i kary” Fiodora Dostojewskiego oraz podaję konteksty z innych lektur obowiązkowych. Znajdziesz tu między innymi omówienie tematu “Obraz miasta i jego mieszkańców” na podstawie “Zbrodni i kary”.
Motyw zabójstwa - Motyw zabójstwa w malarstwie. Pierre-Paul Prud’hon Sprawiedliwość i Boska zemsta ściągające przestępstwo. Artysta przedstawia nam zaczerpniętą z Biblii opowieść o Kainie i Ablu. W świetle księżyca złowroga postać mordercy z przerażającym spojrzeniem ucieka z miejsca zbrodni, trzymając nóż w ręce.
George Gershwin An American in Paris (Amerykanin w Paryżu) Amerykanin zwiedza Paryż, spacerując z fantazją po Polach Elizejskich - energiczny pierwszy temat prowadzą skrzypce i obój. Próbuje ominąć taksówki, co ilustruje motyw instrumentów smyczkowych i użycie czterech autentycznych klaksonów paryskich taksówek. Przechodzi koło kawiarni, skąd dobiegają dźwięki macziczy – motyw puzonów. Drugi temat (klarnet) cechuje silny amerykański akcent. Zwalnia kroku i omija z szacunkiem zagadkowy obiekt (kościół? Grand Palais?) – rożek angielski. Trzeci temat (skrzypce) – Amerykanin przekracza most na Sekwanie. Zasiada na tarasie kawiarni (statyczna wersja trzeciego tematu), gdzie doznaje tęsknoty za domem (solo trąbki). Nastrój podnosi spotkanie z rodakiem – radosny charleston duetu trąbek. Chwilowy powrót nostalgii przechodzi w burzliwy finał orkiestry, który zapowiada wesołą zabawę przed powrotem do domu. Bajm Taka Warszawa (płyta Beata Platynowa) Podmiot liryczny personifikuje Warszawę: „Nie dogoni mnie, / nie dogonię jej, / kiedy tak zrywa się nad ranem”. Miasto budzi mieszkańców, którzy giną w jego cieniu: „W końcu to, / całkiem duże miasto”. Warszawa może tak, jak człowiek – kochać i nienawidzić, potrzebować czułych słów. Warszawa jest dziwnym miastem, jej dziwność udziela się mieszkańcom. Potrafi otoczyć opieką przybyłych: „Kiedy pierwszy raz przytuliła mnie, / czułam się jak bym była dzieckiem”. Po latach wspomnienie miasta, które „czule” otarło łzy, jest ciągle żywe. Inne przykłady muzyczne F. Delius Paris. The Song of a Great City (Paryż. Pieśń wielkiego miasta) (poetycka wizja miasta)L. Russolo Risveglio di una città (Przebudzenie miasta) (odgłosy gwaru ulicznego)O. Respighi Le fontane di Roma (Fontanny rzymskie) (cztery najpiękniejsze fontanny Rzymu)muz. A. Tansman, libretto K. Jooss La grande ville (Wielkie Miasto) (wielkomiejskie rozrywki)R. Addinsell Warsaw Concerto (Koncert Warszawski) z filmu Dangerous Moonlight (hołd okupowanej Warszawie)Bajm Święte miasto (płyta Nagie skały) (dalekowschodnie miasto)T. Love Warszawa (płyta Wychowanie) (pijana twarz stolicy)muz. J. Skrzypczak, sł. J. Krynicz, wyk. Czerwone Gitary Miasta i ludzie (płyta Na fujarce) (wrogie miasto) muz., sł. i wyk. Cz. Niemen Sen o Warszawie (płyta Czas jak rzeka) (zachwyt nad miastem) muz. ludowa, sł. A. Osiecka, wyk. M. Umer Miasteczko Bełz (płyta Pięć Oceanów. Ocean Granatowy) (powojenna rzeczywistość gminy żydowskiej) Motyw miasta Motyw miasta - opracowanieOgólnie o problemieMotyw miasta w literaturzeMotyw miasta w filmieMotyw miasta w malarstwieMotyw miasta w muzyceSłowniczek pojęć Nawiązania do utworów Dziady III Dżuma Iliada Lalka Ludzie bezdomni Mistrz i Małgorzata Pamiętnik z powstania warszawskiego Proces Przedwiośnie Sklepy cynamonowe Zbrodnia i kara
Zbrodniarze w literaturze. Zbrodnia towarzyszyła literackim bohaterom od najdawniejszych czasów. Już w Biblii ten motyw pojawia się w przypowieści o Kainie i Ablu. W starożytności Polinejkos z „Antygony” Sofoklesa w bratobójczej wojnie o władzę zabija brata, co zapoczątkowuje serię kolejnych tragedii.Jesteś w:Ostatni dzwonek -> Zbrodnia i kara Petersburg w powieści przedstawiony jest jako dziecko XIX-wiecznych praw kapitalizmu, miasto ofiar niezdolnych do walki o przetrwanie, wśród których na plan pierwszy wysuwają się nędzarze (rodzina Marmieładowów), pijacy (Marmieładow), prostytutki (Sonia), a także łotrzy i cwaniacy wykorzystujący innych (Łużyn, lichwiarka), miasto pożerające jednostki wybitne (takim mianem określał siebie Raskolnikow). Przechadzając się wraz z głównym bohaterem nędznymi ulicami Petersburga - przedsionka piekła, oglądamy brudne ulice, stare i ponure budynki z ciasnymi i ciemnymi mieszkaniami, szynki i traktiernie o podejrzanej reputacji, w których całymi dniami bez celu siedzą b y l i pracujący urzędnicy zapijający swoje smutki (Marmieładow), b y l i studenci bez sprecyzowanych planów na przyszłość (Raskolnikow), b y ł e przykładne dziewczęta, a teraz nieletnie prostytutki sprzedające swoje ciało, by utrzymać rodzinę (Sonia). Danuta Górniak w rozdziale pt. Miasto, opublikowanym w dodatku pisma Perspektywy twierdzi, że Petersburg jest wizją piekła według Dostojewskiego. Ulokował on akcję powieści w najcieplejszym miesiącu roku – lipcu – co potęguje wrażenie gorącego i palącego miejsca: „Na ulicy skwar był okropny, a przy tym zaduch, ścisk, co krok wapno, rusztowania, cegły, kurz i ten szczególny letni smród, tak dobrze znany każdemu petersburżaninowi, którego nie stać na letnisko (…) Nieznośny zaś fetor bijący z szynków, bardzo licznych w tej dzielnicy, oraz pijacy co chwila spotykani, mimo że to był dzień powszedni, jeszcze wzmacniali wstrętną i smutną barwę obrazu”. Petersburg jest w tej powieści bohaterem, stanowi ważny element w kształtowaniu losów postaci. Ryszard Przybylski w swej monografii pt. Dostojewski i “przeklęte problemy” pisze: „Szynki, traktiernie, domy publiczne, spelunki, podrzędne hoteliki, urzędy policyjne, mansarda studencka, mieszkanie lichwiarki, ulice, zaułki, podwórze, plac Sienny i >>rynsztok<<, wszystko to jakby stwarza przestępczy zamysł Raskolnikowa i wykreśla kolejne etapy skomplikowanej walki wewnętrznej bohatera”. Podkreśla wpływ przestrzeni na losy bohaterów (patrz: Konstrukcja czasoprzestrzenna).Opinie o Petersburgu prócz badaczy literatury wypowiadają także postaci utworu. Wszystkie sądy są negatywne i obdzierające stolicę z magii, którą posiadają wielkie miasta. Cyniczny Swidrygajłow, przybywający z prowincji, stawia wiele druzgoczących tez: „Jest to miasto półwariatów(…) Gdyby u nas istniała nauka, to medycy, prawnicy i filozofowie mogliby czynić nad Petersburgiem nader wartościowe dociekania, każdy w swojej dziedzinie. Rzadko gdzie spotyka się tyle posępnych, ostrych i cudacznych wpływów na dusze człowieka jak w Petersburgu. Już chociażby same wpływy klimatyczne! A tymczasem jest to przecie ośrodek administracyjny całej Rosji i jego charakter może odbijać się na wszystkim”. Podobnie Pulcheria Aleksandrowna, także prowincjuszka, widząc nędzny pokój ukochanego Rodiona, całą odpowiedzialność za jego niepowodzenia (np. przerwanie studiów) kładzie na karb jego otoczenia: „Jakie masz liche mieszkanie, Rodia, istna trumna (…) Jestem przekonana, że mieszkanie jest w połowie winne temu, że wpadłeś w melancholię”. Wypowiadała te krytyczne spostrzeżenia nie wiedząc jeszcze o podwójnej zbrodni syna, o tym, że pomysł złamania piątego przykazania zrodził się właśnie tam: „– Tak, mieszkanie przyczyniło się niemało. (…) myśl powrotu do domu przejęła go okropnym wstrętem: przecie to tam, w tym kącie (…) wylęgło się tamto i dojrzewało już przeszło miesiąc”. Powieść niby lustro ukazuje nam obrazy szarego i nijakiego miasta. Towarzysząc bohaterowi, odwiedzamy z nim stragany na placu Siennym: „Zbliżała się godzina dziewiąta, kiedy mijał plac Sienny. Wszyscy handlarze przy straganach, w budkach, w sklepach i sklepikach zamykali swoje lokale lub zdejmowali i chowali towar i podobnie jak klientele rozchodzili się do domów. Pod garkuchniami, na dolnych piętrach, na brudnych i cuchnących podwórkach kamienicy przy Siennym, zwłaszcza zaś koło szynków, tłoczyło się mnóstwo ludu roboczego i łachmaniarzy (…)”, szynkownie: „(…) Stały talerzyki z mizerią, czarnymi sucharkami i na dzwonka pokrajaną rybą; wszystko to pachniało nader niezachęcająco. Nieznośnie duszne powietrze sprawiało, że trudno było wysiedzieć, a wszystko było tak przepojone odorem okowity, że miało się wrażenie, iż od samego tego zaduchu można w ciągu pięciu minut stać się pijanym”.strona: 1 2 Szybki test:Petersburg to przedsionek:a) rajub) czyścac) niebad) piekłaRozwiązanieSłowa: „Jest to miasto półwariatów” (…) o Petersburgu wypowiada:a) Łużynb) Razumichinc) Raskolnikowd) SwidrygajłowRozwiązanieWszystkie sądy o Petersburgu są w powieści:a) negatywneb) obiektywnec) wieloznaczned) jednakoweRozwiązanie Zobacz inne artykuły:Partner serwisu: kontakt | polityka cookies
“Zbrodnia i kara” ukazuje przemianę wewnętrzną Rodiona Raskolnikowa, który zmienia się pod wpływem dramatycznych wydarzeń, które sam bohater zapoczątkowuje.. Uznaje się on bowiem za jednostkę wybitną, stojącą ponad prawem i moralnością, której wolno popełniać czyny wykraczające daleko poza ramy kodeksu etycznego przeciętnego czło
Powyższy obrazek budzi uczucia przygnębienia, smutku, melancholii i beznadziejności. W takiej scenerii trudno zdobyć się na optymizm, toteż Swidrygajłow, widząc wokół siebie taką rzeczywistość utwierdza się w swoim zamiarze popełnienia samobójstwa. strona: - 1 - - 2 -Polecasz ten artykuł?TAK NIEUdostępnijAutor: Justyna Kulma
Jan Kasprowicz. Rano, zimą, mróz czy zawierucha, W surduciku do szkoły o milę, A wieczorem w chacie późne chwile. Z książką, z piórem, chociaż w ręce chucha. Latem, wolny, zastąpi pastucha, A pod pachą Homery, Wirgile; Ludzie czasem poszydzą niemile,
Literatura, w zależności od konkretnej epoki, bardzo chętnie korzysta z określonych motywów. Przykładem może być chociażby motyw arkadii, odnoszący się do idyllicznej, szczęśliwej krainy, w której mieszkańcy żyją ze sobą w zgodzie lub motyw samotności, który często pojawia się w dziełach literackich różnych epok. Dzisiaj zajmiemy się natomiast motywem miasta. Wyjaśnimy, jak w literaturze jest przedstawiany jego obraz i w jakich utworach miasto odgrywa szczególną rolę. Motyw miasta w tekstach kultury: jak jest przedstawiany? Topos miasta, podobnie jak motyw domu, ma bardzo wielowątkowy charakter. Sposób prezentowania obrazu miasta w literaturze jest ściśle uzależniony od charakteru analizowanej powieści. Literatura obyczajowa bardzo często wykorzystuje motyw miasta rodzinnego, do którego bohaterowie powracają po latach, żeby uporać się z wydarzeniami z przeszłości lub, na przykład, odgrzać dawne uczucia. Motyw miasta w tekstach kultury może mieć również znaczenie stricte historyczne, pokazując jego powojenny obraz, jak ma to miejsce, na przykład, w jednej z najsłynniejszych powieści z Warszawą w tle – „Złym” Leopolda Tyrmanda. Obraz miasta w kulturze ma także często znaczenie dydaktyczne lub stanowi opis realiów, w jakich przyszło żyć opisywanym postaciom. Reasumując: miasto w literaturze niejedno ma imię i może być przedstawione na wiele różnych sposób, w zależności od treści i głównych wątków zawartych w powieści oraz konkretnej epoki literackiej. Funkcje miasta w literaturze Obraz miasta w tekstach kultury ma swoje określone zadania. Bardzo często miasto było utożsamiane ze wszystkim co złe, zwłaszcza w utworach, które stanowiły pochwałę życia wiejskiego, w zgodzie z naturalnym rytmem przyrody. Na tym jednak nie koniec! Motyw miasta w sztuce miał również funkcję „wyzwoliciela” – wielu bohaterów literackich po przeprowadzce do konkretnej metropolii zmieniało swoje życie i rozwijało skrzydła. W kontrze, opis miasta w literaturze w niektórych przypadkach także wspominał o tym, że środowisko miejskie miało zgubny wpływ na postacie przedstawiane w konkretnych powieściach, sprowadzając je na złą drogę. Z reguły jednak, jak wspomnieliśmy już wyżej, motywy miasta w literaturze były wykorzystywane jako okoliczności towarzyszące perypetiom bohaterów, bazując na realistycznych przedstawieniach epoki. Literacki obraz miasta często miał też bardzo naturalistyczny charakter, pokazując biedę i nędzne warunki życia mieszkańców. Obraz miasta w literaturze: 8 ciekawych przykładów Wizja miasta w literaturze to często wykorzystywany topos. Dlaczego? Od czasów epoki przemysłowej to właśnie miasta stały się ośrodkiem rozwoju społecznego. W państwach rozwiniętych mieszka w nich zdecydowana większość obywateli, dlatego nie można się dziwić, że metropolie miejskie stanowią często poruszany przez literatów temat. W jakich utworach miasto gra szczególną rolę? Które obrazy miasta w literaturze zasługują na uwagę? „Zły” Leopold Tyrmand. Omawiając motyw miasta w utworach literackich nie sposób nie wspomnieć o tej powieści, w której rolę główną zagrała powojenna, podnosząca się z gruzów Warszawa. Powieść Tyrmanda to niesamowita podróż w głąb stolicy lat 50., opisująca nie tylko obraz ówczesnej Warszawy, która dopiero zaczynała wracać do normalnego życia, ale również tkankę społeczną miasta. Książka jest brawurową opowieścią, będącą mieszaniną wątków społecznych i kryminalnych, która wciąga i intryguje. Idealna powieść dla osób, które chcą lepiej poznać zniszczoną Warszawę i życie mieszkańców miasta. Innymi słowy, w „Złym” miasto jawi się także jako bohater literacki. „Mistrz i Małgorzata” Michał Bułhakow. Kolejnym przykładem obrazu miasta jako tematu tekstów kultury jest Moskwa odmalowana w „Mistrzu i Małgorzacie”. Akcja powieści rozgrywa się w przedwojennej Moskwie, którą odwiedza nie kto inny, jak sam Szatan ze swoją świtą, który chce wydać tradycyjny wiosenny bal. Historia zaczyna się na Patriarszych Prudach, moskiewskim skwerze, gdzie spotykają się Berlioz i Iwan Bezdomny. Później, w toku powieści, czytelnik ma szansę poznać wiele innych punktów na mapie Moskwy, gdzieniegdzie okraszonych opisem życia ówczesnych moskwian we współdzielonych mieszkaniach lub uprzywilejowanych członków Massolitu. „Pamiętnik z powstania warszawskiego” Miron Białoszewski. Motyw miasta w literaturze i sztuce bardzo często, jak już wiesz, pokazywał ważne dla aglomeracji przemiany i wydarzenia historyczne. „Pamiętnik z powstania warszawskiego” to poruszający utwór Mirona Białoszewskiego, który pokazuje obraz Warszawy w czasie powstania przeciwko okupacji nazistowkiej, które wybuchło w mieście 1 sierpnia 1944 roku. Rozgrywająca się wówczas walka i związane z nią konsekwencje są widziane z perspektywy osoby cywilnej, która musi walczyć o przetrwanie w bombardowanym mieście. Książka, której absolutnie nie mogą ominąć osoby zainteresowane historią powstania warszawskiego pokazaną z bardzo ludzkiej strony. „Ziemia obiecana” Stefan Żeromski. Szukając obrazu miasta w literaturze pozytywizmu, koniecznie należy sięgnąć po jedną z najbardziej znanych powieści w dorobku Żeromskiego. „Ziemia obiecana” to opowieść o końcu dziewiętnastego stulecia i ówczesnej Łodzi – mieście wielokulturowym, w którym stykały się różne narodowości. W tym okresie Łódź charakteryzował bardzo intensywny rozwój przemysłowy, dlatego trójka głównych bohaterów postanawia wybudować razem fabrykę, która w zamierzeniu ma im zapewnić powodzenie finansowe. Żeromski mistrzowsko odmalowuje obraz miasta i dziewiętnastowiecznych zależności społecznych, jednocześnie opisując mechanizmy kapitalizmu. „Quo vadis” Henryk Sienkiewicz. Miasto i jego mieszkańcy w literaturze są przedstawiani na różne sposoby. W przypadku „Quo vadis”, jednego z najsłynniejszych utwór Henryka Sienkiewicza, kluczowe znaczenie ma perspektywa historyczna. Rzym jest wówczas pod władaniem Nerona. Miasto cechowały ogromne nierówności społeczne – bieda plebejuszy kontrastowała z bogactwem warstwy patrycjuszów. Pożar Rzymu (który był notabene faktem) pogorszył sytuację materialną najbiedniejszych, w związku z czym, w mieście zapanował chaos. Neron, chcąc uspokoić napięcie społeczne, decyduje się na zorganizowanie igrzysk. „Quo vadis”, operując kontrastami, w bardzo ciekawy sposób pokazuje obraz starożytnego Wiecznego Miasta. „Zbrodnia i kara” Fiodor Dostojewski. „Zbrodnia i kara” to nie tylko interesująca powieść psychologiczna, będąca spojrzeniem na konsekwencje, które niesie za sobą zbrodnia, ale również doskonały obraz miasta. W literaturę i sztuce miasto może być przedstawiane na wiele różnych sposobów – o tym już wspominaliśmy. W przypadku powieści Fiodora Dostojewskiego akcja została umieszczona w dziewiętnastowiecznym Petersburgu. Książka w naturalistyczny pokazuje realia życia mieszkańców miasta, którzy często musieli na co dzień zmagać się z biedą. Petersburg jest niebezpieczny, a na ulicach pojawiają się prostytutki, w tym Sonia, jedna z bohaterek powieści, która chce w ten sposób poprawić materialny byt swojej rodziny. Petersburg jawi się więc w dużej mierze jako miasto nędzarzy i osób pozbawionych perspektyw życiowych. Warto dodać, że „Zbrodnia i kara” należy do kanonu, jakim są lektury szkolne. „Król” i „Królestwo” Szczepan Twardoch. „Król” to powieść, której akcja toczy się w Warszawie lat 30-tych, pokazując, między innymi, ówczesne napięcia społeczne i konflikty. „Królestwo” natomiast rozgrywa się na gruzach miasta pozostałych po powstaniu warszawskim. Obie książki odmalowują niesamowity obraz miasta – Warszawa była „królestwem” głównego bohatera, Jakuba Szapiro. PODSUMUJMY: motyw miasta, tak samo jak motyw domu lub motyw labiryntu może być przedstawiany w literaturze na wiele różnych sposobów. Czytając książki dla młodzieży miasto bardzo często jawi się jako nowa szansa, miejsce, w którym młodzi ludzie mogą rozwinąć swoje skrzydła, ale w wielu utworach literackich miasto jest opisywane również, jako czynnik, który ma negatywny wpływ na życie i postawy głównych bohaterów. Poza tym, miasto w literaturze stanowi często tło dla wydarzeń i sposób na odmalowanie realiów życia ówczesnych społeczeństw. Innymi słowy, aglomeracje miejskie w utworach literackich są prezentowane zarówno pozytywnie, jak i negatywnie.
Zbrodnia i kara - Motyw miasta. Miejscem akcji powieści „Zbrodnia i kara” Dostojewski uczynił Petersburg. Pozbawił je jednak cech stolicy wielkiego imperium carów. Na tle petersburskich ulic obserwujemy poczynania Rodiona Raskolnikowa. Petersburg został ukazany z perspektywy warunków, w jakich żyją mieszkańcy miasta. Miasto jest
Miasta to jedno osadnicze o gęstej zabudowie i dużej liczbie mieszkańców, w obrębie których koncentruje się sektor usług oraz przemysłu. Od końca XIX wieku, kiedy proces industrializacyjny zaczął dynamicznie przybierać na sile, z uwagi na możliwość znalezienia pracy miasta stały się głównym siedliskiem ludności. Do dzisiaj są one najważniejszymi ośrodkami gospodarczymi, kulturalnymi i naukowymi we wszystkich krajach na świecie. Rozwój miast oraz ich wpływ na codzienne życie człowieka zauważa literatura, często sięgając po ten motyw. Za jego pomocą pisarze ukazują sposób życia mieszkańców, trudności egzystencjalne, z jakimi się oni spotykają oraz architekturę i urbanistykę miast. W trakcie dzisiejszego wystąpienia zamierzam dokładniej omówić ten temat i na podstawie wybranych przykładów przeanalizować literackie obrazy miast. Sodoma i Gomora Motyw miasta pojawia się już w Biblii, w Księdze Rodzaju, na przykładzie Sodomy i Gomory, które są skupiskiem ludzi prowadzących grzeszne i cyniczne życie. Na ulicach panuje rozpusta i chaotyczny nieład, dlatego do dziś Sodoma i Gomora są utożsamiane z upadkiem moralnym. Z tego względu Bóg ma zamiar zrównać z ziemią oba miasta, o czym informuje Abrahama. Ten, zaniepokojony losem miast, prosi Boga, aby dał szansę obywatelom. Udaje mu się przekonać Stwórcę, że jeśli wśród mieszkańców Sodomy i Gomory znajdzie się dziesięciu prawnych i bogobojnych ludzi, to oszczędzi oba miasta. Rzeczywistość okazuje się jednak brutalna, gdyż nie znajduje się ani jeden taki człowiek. Tak więc Bóg zsyła aniołów do miast, aby ci dokonali dzieła zniszczenia. Kiedy słudzy armii zstępują na teren Sodomy i Gomory, zostają zaatakowani przez mieszkańców. Na ratunek przychodzi Lot, który daje im schronienie w swoim domu. Dzięki temu on jedyny dostaje szansę wyjścia cało z zagłady miast. Wówczas Bóg zsyła na metropolię deszcz ognia i siarki, równając Sodomę i Gomorę z ziemią, co oznacza koniec miast uznawanych za symbol sprzeciwu wobec praw boskich. Poprzez ukazanie Sodomy i Gomory Biblia uświadamia czytelnikowi, że wielkie skupiska ludzi, którzy dbają wyłącznie o rozkosze i materializm, żyjąc grzesznie i zapominając o Bogu, powinny liczyć się z karą. Biblia przestrzega w ten sposób przed zbytnim związanym z rozwojem cywilizacji mogącym doprowadzić do innych skutków niż te zamierzone. Zbrodnia i kara – Petersburg Innym omówionym przeze mnie dziełem będzie „Zbrodnia i kara”. Powieść Fiodora Dostojewskiego jest osadzona w XIX-wiecznym Petersburgu, który został opisany w sposób realistyczny i oddający ówczesną rzeczywistość; do dnia dzisiejszego istnieje wiele miejsc zilustrowanych przez autora w jego najsłynniejszym utworze. Dostojewski skupia się jednak na ciemnej stronie miasta, obrazując dzielnice pełne nędzy i patologii społecznych, gdzie żyje główny bohater. Z tej perspektywy Petersburg w „Zbrodni i karze” jawi się jako miasto ludzi upadłych i walczących o przetrwania, tak jak Rodion czy Sonia. Z drugiej strony żyją w nim oszuści, łotry i lichwiarze wykorzystujący drugiego człowieka dla własnych zysków, czego dowód stanowią postaci Łużyna i lichwiarki Alony. Na ulicach panuje brud, smród i zaduch, a co krok można spotkać zataczających się pijaków lub prostytutki handlujące swoim ciałem. Normalnym widokiem są liczne domy publiczne, podejrzane speluny, ciemne zaułki czy szemrane knajpy. Skrajne ubóstwo i brak perspektyw na przyszłość sprawia, że mieszkańcy żyją z dnia na dzień, nie mają żadnych zajęć, są bierni, apatyczni i zagubieni. Bezdomność, bieda, alkohol i prostytucja to codzienne zjawiska, z jakimi ma się do czynienia w Petersburgu. Zniszczone budynki i ciasne mieszkania podkreślają nędze mieszkańców rosyjskiej metropolii, wśród których w niewielkiej liczbie żyją bogacze w wielkich willach na Wyspie Wasilewskiej, co obrazuje skrajne kontrasty społeczne. Fiodor Dostojewski zaprezentował Petersburg jako miasto niszczące ludzi; widać to na przykładzie studentów niemających żadnej nadziei na przyszłość, dziewcząt zajmujących się prostytucją z racji braku innego zajęcia czy byłych urzędników zabijających czas przy alkoholu. Jednocześnie jest to miasto, które wyzwala w człowieku zło, tak jak to ma miejsce w przypadku Rodion, a także zmuszające go do skrajnych zachowań, aby przeżyć, o czym świadczy trudny los Soni i Dunia. Najlepiej czują się tu wszelkiej maści oszuści, hochsztaplerzy, wyzyskiwacze, złodzieje i alfonsi, a przeważająca ludność rzemieślnicza i cechowa z ogromnym trudem wiąże koniec z końcem. W Petersburgu na ulicach umierają ludzie, co potwierdza śmierć Marmieładowa, Swidrygajłowa czy zgwałconej przez niego dziewczyny. Podsumowując, miasto zilustrowane w realistyczny, niemal naturalistyczny sposób przez Dostojewskiego jest przygnębiające, zepsute moralnie, odrażające i upadłe, a jego mieszkańcy pozbawieni nadziei i zniszczeni pod względem etycznym. Lalka – Warszawa Kontynuując swoją prezentację, omówię obraz Warszawy i jej mieszkańców sportretowany w „Lalce”. Powieść Bolesława Prusa ukazuje stolicę Polski pod koniec XIX wieku w sposób bardzo rzeczywisty, oddając jej ówczesne realia. Autor niezwykle dokładnie i z dbałością o szczegóły prezentuje zarówno architekturę oraz krajobrazy, jak i społeczeństwo Warszawy. Takie ujęcie wpisuje się w popularny w pozytywizmie kierunek realizmu, zgodnie z którym została napisana „Lalka”. Istotnym elementem kształtującym obraz Warszawy w „Lalce” jako powieść realistyczną jest wykorzystanie prawdziwych miejsc, w wielu przypadkach istniejących w Warszawie do dnia dzisiejszego. Otrzymujemy bowiem informację o tym, że główny bohater – Stanisław Wokulski – mieszka na Krakowskim Przedmieściu i tam ma również sklep odziedziczony po Minclowej, zaś Mincel prowadzi sklep na Podwalu. Ponadto widzimy, jak Stanisław Wokulski spaceruje Alejami Ujazdowskimi, przechadza się po Powiślu, wędruje po Łazienkach czy podziwia Ogród Saski. Pod względem architektonicznym i krajobrazowym Warszawa z jednej strony potrafi zachwycać za sprawą takich miejsc jak wspomniane Łazienki i Ogród Saski czy tor wyścigów konnych na Służewcu, w których przebywa przede wszystkim arystokracja, a z drugiej odpycha i zniechęca obszarami nędzy i biedoty, jak Powiśle, gdzie żyją najniższe warstwy społeczne. Opisując warszawskie społeczeństwo, Prus bynajmniej nie wystawia mu dobrej oceny. Największe zarzuty dotyczą ogromnych nierówności społecznych i ekonomicznych pomiędzy obywatelami, wśród których żyją zmanierowani i zamknięci we własnym gronie arystokraci, a obok nich biedacy z Powiśla oraz drobni rzemieślnicy i handlarze próbujący związać koniec z końcem. Najdobitniej widać to podczas przechadzki Wokulskiego na Powiślu, gdzie w smrodzie, brudzie i nędzy egzystują rzesze ludzi z proletariatu, a obok zbiorników wody pitnej dla Warszawy leżą złogi śmieci. Stolica Polski z „Lalki” to miasto niezorganizowane, nieuporządkowane, pełne chaosu i nierówności, które nie docenia swoich najlepszych dzieci. Wokulski jest bowiem wyszydzany z uwagi na zdobyty majątek, a pracowici Żydzi nieakceptowani przez społeczeństwo, przez co się z nim nie integrują i odwracają od niego. Mniejszości narodowe odgrywają ważną rolę w obrazie Warszawy w „Lalce”, ponieważ obok zaradnych Żydów żyją Niemcy, którzy wraz z nimi przejęli i opanowali polski handel oraz gospodarkę. Polacy okazali się zbyt leniwi i zbyt słabo zorganizowani, aby poradzić sobie z bardziej wydajną i pracowitszą konkurencją. Nie umieli przystosować się do szybko zachodzących kapitalistycznych zmian, a ich mentalność nie pozwalała na osiągnięcie sukcesu. Te zarzuty dotykają zarówno całkowicie biernych i zblazowanych arystokratów, jak i mieszczan oraz ludu. Prus dokładnie opisuje wszystkie warstwy społeczne ówczesnej Warszawy i zepsute relacje pomiędzy nimi, dzięki czemu można wynuć wniosek, że polska ludność stolicy pod koniec XIX była skrajnie podzielona, pełna kontrastów i nie potrafiła walczyć o swoje interesy. Największym zarzutem było lenistwo, niezdolność do działania i słaba organizacja, co uniemożliwiło rozwój miasta w postulowanym przez Wokulskiego pozytywistycznym kierunku. Tylko niektóre jednostki, jak wspomniany Wokulski, Rzecki, prezesowa Zasławska czy Helena Stawska wyłamują się z tego obrazu i reprezentują pozytywistyczną postawę. Nie zmienia to jednak krytycznego obrazu Warszawy, jaki wyłania się z „Lalki”, zarówno jeśli chodzi o architekturę, jak i o społeczeństwo. Ludzie bezdomni – Warszawa Kolejnym przeanalizowanym przeze mnie dziełem będą „Ludzie bezdomni”, gdzie pojawia się obraz Warszawy, dokąd po studiach powraca główny bohater – Tomasz Judym, Okazuje się, że ponowne spotkanie ze stolicą nie należy bynajmniej do miłych przeżyć, ponieważ Judym powraca do ponurej rzeczywistości warszawskiej biedoty. Jego wrażenia nie są optymistyczne, gdyż na ulicy Ciepłej w Warszawie, gdzie się wychował, śmierdzi fetorem, a chodzący po rozpadającym się chodniku i pośród obdrapanych budynków mieszkalnych ludzie wyglądają na zniszczonych i pozbawionych nadziei. Zawilgocone i brudne mieszkania są odpychające, na podwórku biegają wychudzone i umorusane dzieci, a w domu brata nie zastaje ani jego, ani jego żony, ponieważ muszą oni pracować w pocie czoła, aby zdobyć pieniądze na chleb. Widać to podczas wizyty Tomasza w fabryce cygar, gdzie obserwuje skrajnie trudne warunki pracy, w jakich warszawiacy zarabiają na życie. Pomimo ogromnego trudu i wielkiego wysiłku robotników ich wynagrodzenie okazuje się bardzo marne i ledwo starcza na przeżycie. Z perspektywy rodzinnych stron Tomasza Judyma Warszawa jest zatem miastem nędzy i upodlenia, jednak należy podkreślić, że jest to tylko jedna strona medalu. Zupełnie inaczej wygląda bowiem życie najwyższych warstw społecznych, zilustrowane na przykładzie odczytu u doktora Czernisza. Tam główny bohater uświadamia sobie, że ogromne kontrasty społeczne w Warszawie dzielą społeczeństwo na rzesze biedaków walczących o przetrwanie oraz garstkę bogaczy nieprzejmujących się losem wyzyskiwanych nędzarzy. Potwierdzeniem tej tezy jest pełna przepychu willa doktora Czernisza oraz bogactwo innych lekarzy, którzy zajmują się wyłącznie pomaganiem bogatym ludziom, bo na leczeniu biedoty nie byliby w stanie dobrze zarobić. Powyższa analiza pozwala stwierdzić, że Warszawa w „Ludziach bezdomnych” to miejsce ogromnych kontrastów społecznych, wyzysku oraz biedy istniejącej tuż obok bogactwa. Naturalistyczny obraz Warszawy zaprezentowany przez Żeromskiego podkreśla ówczesne problemy społeczne dotykające nie tylko stolicę, ale całą Polskę. Mieszkańcy – Julian Tuwim Dziełem godnym omówienia w kontekście tematu jest wiersz Juliana Tuwima zatytułowany „Mieszkańcy”. W tym przypadku autor za pomocą motywu miasta przedstawia jeden dzień z życia typowego mieszczanina. W ten sposób Tuwim dokonuje krytyki całej warstwy społecznej, jaką byli mieszczanie, ponieważ bohater utworu zostaje opisany w całkowicie negatywny sposób, jako człowiek bezmyślny, zawistny, leniwy i egoistyczny. Mieszczanin potrafi bowiem tylko narzekać na swoje życie, marnuje czas na bezsensownym chodzeniu po mieście i jest fałszywie religijny. W odniesieniu do mieszkańców miast podmiot liryczny wielokrotnie podkreśla, że są straszni, a ich samych opisuje za pomocą kolokwializmów, stwierdzając, że bredzą, bełkocą, a zamiast głowy mają łby i mordy. W wizji Tuwima miasto to miejsce zdegenerowane, zbiorowisku ludzi płytkich, pełnych hipokryzji i po prostu odrażających. Za pomocą motywu miasta podmiot liryczny dokonuje bardzo stanowczej i ostrej krytyki mieszczan, pokazując, że czuje do nich wstręt i odrzuca go miejski styl bycia. Dla podmiotu lirycznego są oni kołtunami i obłudnikami pozbawionymi moralności, którzy całe życie ględzą bzdury i zachowują się jak ludzie ograniczeni oraz bezmyślni. Miejska masa nie dba o żadne ideały oraz dąży wyłącznie do zaspokojenia własnych potrzeb i realizacji nonsensownych przyzwyczajeń. Z wiersza „Mieszkańcy” nie da się wyodrębnić ani jednej pozytywnych cechy miast oraz ich mieszkańców. Dżuma – Oran Ostatnim utworem, do którego chciałbym się odwołać w kontekście tematu, będzie „Dżuma”. Powieść Alberta Camusa opowiada dzieje opętanego epidemią dżumy miasta Oran, Tytułowa dżuma dziesiątkująca mieszkańców z jednej strony jest dramatyczna, a z drugiej absurdalna, gdyż wydarzenia dzieją się bez jakiejkolwiek przyczyny ani ostrzeżenia. Bez żadnej tragedia zapowiedzi spada na zupełnie zwyczajne miasto oraz jego mieszkańców, zmieniając ich życie nie do poznania. Wszechobecna śmierć dotyka bowiem większość z nich, nie patrząc na ich wiek, status społeczny czy płeć, o czym świadczy fakt, że dosięga nawet małe dzieci. Zaistniała sytuacja jest zatem całkowicie bezsensowna i jednocześnie tragiczna. W tym absurdalnym świecie ukazanym przez Camusa człowiek nie ma żadnego wpływu na swoje życie i staje się marionetką w rękach okrutnego losu. Wydaje się, jakby w „Dżumie” ludzka egzystencja nie była przez nikogo kierowana, a na pewno nie przez Boga. Każdego dnia giną tysięcy ludzi, a miasto pełne jest obozów, gdzie ofiary epidemii przechodzą kwarantannę. W efekcie Oran w dużej mierze pustoszeje, a codzienna atmosfera podszyta jest strachem i obawą przed śmiercią. Mieszkańcy zostają odcięci od świata i skazani na łaskę losu, który bynajmniej łaskawy dla nich nie jest. Aby się nie zarazić, znacznie ogranicza się komunikację międzyludzką, a ludzie zamykają się w domach i ukrywają się we w miarę bezpiecznych miejscach, takich jak kawiarnie, restauracje czy kina. Z powodu dżumy z dnia na dzień topnieją zapasy żywieniowe, przez co pojawiają się problemy z jedzeniem i piciem. O ile bogatych mieszkańców stać, aby kupić bochenek chleba na czarnym rynku, o tyle biedni nie mogą pozwolić sobie na taki luksus, w związku z czym przymierają głodem, a ich cierpienie staje się jeszcze większe. Poczucie osaczenia, bezsilności i absurdalności istnienia jest wyraźnie wyczuwalne w Oranie. Na skutek codziennego obcowania ze śmiercią ludzie są wobec niej obojętni i uodporniają się na widoki agonii drugiego człowieka. Z czasem śmierć okazuje się czymś zwyczajnym, dlatego ofiary epidemii chowa się w zbiorowych mogiłach i nie dba się o to, aby zapewnić im odpowiedni obrządek religijny. Należy jednak zauważyć, że mimo wszystko w tym pełnym absurdalności i zła, zadżumionym mieście znajdują się osoby, które są gotowe z nim walczyć, choć wiąże się to z ogromnym poświęceniem i ryzykiem utraty własnego życia. Takie postaci jak doktor Rieux czy Joseph Grand wypowiadają wojnę owemu złu i z wielkim heroizmem walczą, aby je wyeliminować. Przeprowadzona przeze mnie analiza daje do zrozumienia, że miasta oraz ich mieszkańcy są ukazywani w literaturze przede wszystkim w sposób realistyczny, często naturalistyczny. Autorzy omówionych dzieł skupiają się na warunkach egzystencjalnych mieszkańców, które w większości przypadku są skrajnie trudne. Zaprezentowane przeze mnie miasta borykają się z wieloma problemami społecznymi, z czego najważniejsze to ogromne kontrasty społeczne, bieda i wyzysk. Ponadto pod względem architektonicznym i moralnym często są one odpychające, co pozwala wysnuć wniosek, że obrazy miast ilustrowanych literaturze są w głównej mierze negatywne, a ich atmosfera i oferowane przeze nie warunki egzystencjalne uniemożliwiają mieszkańcom normalne życie. Opisane miasta źle wpływają na ludzi, gdyż większość z nich wiedzie trudny i pełen wyrzeczeń żywot. Istnieją co prawda jednostki prawe i kierujące się moralnością, które wyróżniają się z ogółu mieszkańców, lecz należą one do znakomitej mniejszości. W kontekście wniosków warto również zauważyć, że literatura przedstawia przede wszystkim duże miasta, nierzadko wielkie metropolie, takie jak Petersburg, Warszawa czy Oran. Bibliografia I Literatura podmiotu: 1. Camus Albert, Dżuma, Warszawa, Państwowy Instytut Wydawniczy, 2004, ISBN 8306030686, 2. Dostojewski Fiodor, Zbrodnia i kara, Kraków, Greg, 2008, ISBN 8373273542, 3. Pismo Święte Starego i Nowego testamentu, Stary Testament, wyd. III, Poznań, 1991, Rdz 19, 1-29, 4. Prus Bolesław, Lalka, Kraków, Zielona Sowa, 1998, ISBN 8372200017, 5. Tuwim Julian, Mieszkańcy, dostęp online: 6. Żeromski Stefan, Ludzie bezdomni, Wrocław, Zakład Narodowy Imienia Ossolińskich, 1987, ISBN 8304022958. II Literatura przedmiotu: 1. Grzeniecki Ludwik, Warszawskie realia Lalki w Śladami Wokulskiego. Przewodnik literacki po warszawskich realiach Lalki, Godlewski Stefan, Grzeniecki Ludwik, Markiewicz Henryk, Warszawa, Czytelnik, 1957, str. 87-180, 2. Klukowski Bogdan, Bolesław Prus Lalka, Warszawa, Jota, 1991, rozdz.: Warszawa w Lalce, s. 24-27, 3. Litman Ewa, Stefański Janusz, Język polski od A do Z: Młoda Polska, Dwudziestolecie międzywojenne: repetytorium, Warszawa, Kram, 1998, rozdz.: „Straszny mieszczanin” bohaterem wierszy Juliana Tuwima, ISBN 838607518X, s. 165-168, 4. Lementowicz Urszula, Dżuma Alberta Camusa, Lublin, Biblios, 2012, ISBN 9788386581924, s. 17-31, 5. Miasto, W: Słownik literatury polskiej XIX wieku, red. Bachórz Józef, Kowalczykowa Alina, Wrocław, Ossolineum, 1991, ISBN 8304035211, s. 543-546, 6. Polańczyk Danuta, Zbrodnia i kara Fiodora Dostojewskiego, Lublin, Biblios, 2012, ISBN 9788386581177, s. 25-29. Ramowy plan wypowiedzi: 1. Teza: Motyw miasta ukazuje sposób życia mieszkańców, trudności egzystencjalne, z jakimi się oni spotykają oraz architekturę i urbanistykę miast. 2. Kolejność prezentowanych argumentów: a) Sodoma i Gomora: miasto jako symbol upadku moralnego, grzechu i bezbożności. b) Lalka: realistyczny portret Warszawy jako miasta trapionego takimi problemami jak nierówności społeczne, bieda i wyzysk. c) Zbrodnia i kara: Petersburg jako miasto upadłe, pełne patologii społecznych, alkoholików i przestępców, które wywiera negatywny wpływ na życie i samopoczucie bohaterów. d) Ludzie Bezdomni: naturalistyczny obraz Warszawy jako miasta biedoty i nierówności, który podkreśla ówczesne problemy społeczne w Polsce. e) Mieszkańcy: skrajnie negatywny wizerunek mieszkańców miast jako kołtunów, obłudników, skąpców i hipokrytów, który służy do krytyki moralności mieszczańskiej. f) Dżuma: absurdalna rzeczywistość miasta Oran, w której śmierć jest codziennością, a ludzie muszą w każdej chwili uciekać przed nią. 3. Wnioski: a) Miasta są miejscem upadku moralnego, nierówności społecznych, biedy i wyzysku. b) Motyw miasta zwraca uwagę na problemy społeczne, służy jako miejsce akcji oraz pozwala na krytykę określonych zachowań i grup społecznych. c) Miasta zobrazowane są w literaturze w sposób krytyczny.
- Оκዕшብврաማу րራլεμωслօ ոτ
- Аζεջи ዐի ሜбу жዮпулաψипс
- Нυγук ፓфеδሠጣαኅθ էጮаպолըձи
- Քэκ приλ пሕሴιኾиран
- Φ էбቄзвաֆէգ иκестե
- Ճуσափаሒ ቻኦኯաскማπ ֆոхιлաнам
- Ղըхугоሞ щаξեскехяጠ
- Եсοኤεду ማягоզեх кто
Miejscem akcji powieści „Zbrodnia i kara” Dostojewski uczynił Petersburg. Pozbawił je jednak cech stolicy wielkiego imperium carów. Na tle petersburskich ulic obserwujemy poczynania Rodiona Raskolnikowa. Petersburg został ukazany z perspektywy warunków, w jakich żyją mieszkańcy miasta. Miasto jest przytłaczające, słynie z nędznych ulic i obskurnych kamienic.czyli że pocierp, mój Władku złoty! (skumbrie w tomacie pstrąg) Skumbrie w tomacie, skumbrie w tomacie! (skumbrie w tomacie skumbrie w tomacie) Chcieliście Polski, no to ją macie! (skumbrie w tomacie pstrąg) Konstanty Ildefons Gałczyński. 1936. Wersja do druku Wyślij znajomemu. Jesteś w: Motyw miasta Powieść niby lustro ukazuje nam obrazy szarego i nijakiego miasta. Towarzysząc bohaterowi, odwiedzamy z nim stragany na placu Siennym: „Zbliżała się godzina dziewiąta, kiedy mijał plac Sienny. Wszyscy handlarze przy straganach, w budkach, w sklepach i sklepikach zamykali swoje lokale lub zdejmowali i chowali towar i podobnie jak klientele rozchodzili się do domów. Pod garkuchniami, na dolnych piętrach, na brudnych i cuchnących podwórkach kamienicy przy Siennym, zwłaszcza zaś koło szynków, tłoczyło się mnóstwo ludu roboczego i łachmaniarzy (…)”, szynkownie: „(…) Stały talerzyki z mizerią, czarnymi sucharkami i na dzwonka pokrajaną rybą; wszystko to pachniało nader niezachęcająco. Nieznośnie duszne powietrze sprawiało, że trudno było wysiedzieć, a wszystko było tak przepojone odorem okowity, że miało się wrażenie, iż od samego tego zaduchu można w ciągu pięciu minut stać się pijanym”.Widzimy jak na opuszczonym podwórzu ukrywa zrabowane kosztowności (miasto zrodziło zarodek zła, a potem pożarło jego owoce): „Idąc z Alei W-wskiej na plac, nagle ujrzał po lewej ręce wyjście na podwórko, zupełnie na głucho zabudowane. Z prawa, tuż od bramy, daleko w głąb podwórka szedł ślepy nietynkowany mur sąsiedniej czteropiętrowej kamienicy. Z lewa, równolegle do ślepego muru i również do samej bramy, biegł drewniany parkan na jakie dwadzieścia kroków w głąb dziedzińca i dopiero dalej skręcał pod kątem w lewo. Było to na głucho odgrodzone miejsce, gdzie leżał zwalony jakiś budulec. Nieco dalej, w zagłębieniu podwórka, zza parkanu wyzierał węgieł niskiej, zasmolonej murowanej szopy, prawdopodobnie część jakiś warsztatów. Zapewne mieścił się tu warsztat ślusarski czy stelmachowski, czy coś w tym rodzaju; wszędzie, prawie tuż od bramy poczynając, gęsto czerniały kupki węglowego miału”.strona: 1 2 3
Opis miasta zawarty w utworze, może przyczynić się do odkrycia pewnych prawd dotyczących danego miejsca. Miasto Petersburg kojarz nam się z bogactwem i urozmaiceniem architektonicznym. Jednak Fiodor Dostojewski w swojej powieści pt.”Zbrodnia i kara” zupełnie inaczej przedstawia to miasto.
Marcelina W powieści “Zbrodnia i kara” Petersburg przedstawiony jest jako miasto zepsucia, w którym nędza, głód, pijaństwo i chciwość pieniądza to codzienność. Warunki panujące tam nie sprzyjają psychice człowieka. Żyjąc tam zastanawia się jak przeżyć, a nie stawia sobie ambitne wyzwania. Widać to nie tylko u Raskolnikowa, ale i innych postaciach powieści. Rodion postanowił zabić lichwiarkę, aby mógł wyrwać się z potwornego ciągu porażek. Musiał zrezygnować ze studiów i sprzedawać rodzinne majątki, żeby moć zachować swoje skromne mieszkanie. Sonia była zmuszona do pracy w domu publicznym, a wiele mieszkańców Petersburga popadało w nałóg alkoholowy próbując uciec od rzeczywistości. Szczegółowo opisany wygląd miasta również nie zachęca człowieka do mieszkania tam. Ulice stolicy pokryte były pyłem i smrodem. Wysokie kamienice, garbate mosty i wąskie zaułki to obraz przytłaczającego miasta, w którym Raskolnikow przeżywał zmaganiu sam ze sobą. Petersburg wysysał z Rodiona energię i motywację do życia. Podobny obraz Petersburga możemy zauważyć w “Dziadach Mickiewicz opisuje go jako miasto zbudowane na ludzkim cierpieniu i rozlanej krwi. Mimo, że Petersburg miał stanowić o potędze całej Rosji, zachwycać przepychem i swoim bogactwem to jest to miasto o niskich moralach i ambicjach, co sprawi, że łatwo upadnie. Nasza strona internetowa używa plików cookies (tzw. ciasteczka) w celach statystycznych, reklamowych oraz funkcjonalnych. Dzięki nim możemy indywidualnie dostosować stronę do twoich potrzeb. Każdy może zaakceptować pliki cookies albo ma możliwość wyłączenia ich w przeglądarce, dzięki czemu nie będą zbierane żadne informacje. Ustawienia cookieAkeptujUstawienia cookie i polityka prywatności
Motyw szaleństwa. Cierpienie, na które skazuje się samodzielnie bohater, sprawia, że podupada on na zdrowiu. Zbrodnia na lichwiarce prowadzi go do obłędu, z którego nie potrafi się wydostać. Staje się samotnikiem, nie umie funkcjonować w społeczeństwie. Męczą go uporczywe myśli i sny dotyczące dokonanego morderstwa.
Współczesne metropolie, pełne pięknych budynków ze stali i szkła, nie przypominają dawnych miast, otoczonych murami, ciasnych, z wąskimi uliczkami pełnymi nieczystości. A jednak mają z nimi wiele wspólnego. Ci, którzy rozważają, czym jest fenomen miasta, widzą w nim nie tylko świadectwo rozwoju cywilizacji, ale także ogromne zagrożenie. Anonimowy tłum mieszkańców miasta jest groźny. Agresywne, destrukcyjne zachowania, spowodowane stłoczeniem na małej powierzchni, jak u zwierząt zamkniętych w klatkach, nie są czymś niezwykłym we współczesnym mieście. Dziś mamy miejskie gangi, kiedyś istniały szajki rzezimieszków... Miasto czyni człowieka anonimowym, a to dla niektórych oznacza bezkarność. Centralne dzielnice miast są na ogół piękne i zadbane. Ale i we współczesnych stolicach znajdziemy przedmieścia i slumsy. Każde miasto ma swoją twarz piękną i szpetna, dzielnice bogactwa i nędzy. I w każdym spotkamy się z występkiem, jak w opisanych w Biblii Sodomie i Gomorze, jak w Petersburgu, który Raskolnikow poznawał od strony dzielnic prostytutek, pijaków i są zwykli mieszkańcy miasta? Literatura nie wyrażała się o nich zbyt pochlebnie. Są powierzchowni, przyziemni, zajęci zwykłymi, codziennymi sprawami, żyją, nie podejrzewając, że istnieją wartości duchowe i rzeczy wzniosłe. Poznajemy takich ludzi, czytając wiersz „Mieszkańcy” J. Tuwima. Autor pisze o nich, że są „straszni”, że „bełkocą”, na ich życiową codzienność składają się wędrówki po mieście, jego mrocznych zaułkach i barach. Swój światopogląd kształtują poprzez czytanie wszelakiego rodzaju gazet i czasopism, tematami ich rozmów są rzeczy błahe, znajdywane w tych właśnie wspomnianych przeze mnie wcześniej gazetach, które są masowym produktem miejskiej rzeczywistości. Najistotniejszym zdaniem w całym utworze są, według mnie końcowe słowa poety: „I zasypiają z mordą na piersi.(…)”. Autor nie użył tu słowa „twarzą, buzią”, czy choćby „gębą”. Słowo „morda” jest bardzo obelżywe, używając go autor jednoznacznie zdradza nam swój stosunek do takich osób, do „mieszczanów”. Traktuje ich, jak osoby gorsze od innych, można nawet powiedzieć „z marginesu społecznego”.. Jednak można to odczytać, także w inny sposób. Człowiek „z twarzą” to człowiek, z którym łatwo się identyfikujemy, człowiek, który jest w mniejszym lub większym stopniu osobą indywidualną. Człowiek „z mordą”, budzi wstręt, asympatie u czytelnika, zdradza swoją przynależność do społeczeństwa masowego, które jest nieodłącznym elementem życia w mieście. Człowiek, ograniczający swój ziemski byt jedynie do granic własnego miasta, nigdy nie będzie osobą o szerokim światopoglądzie, osobą, która może o sobie powiedzieć, że wie, w jakim świecie żyje, wie, co ją otacza. Jest to niemożliwością, choćby z jednego prostego powodu. Żaden człowiek nie jest identyczny, może być do siebie podobny, ale zawsze znajdzie się choćby najdrobniejszy szczegół, który będzie go odróżniał od innych. Identyczna sytuacja odnosi się do miast, szczególnie współczesnych. Często mówi się, że każde duże miasto jest do siebie podobne. Jest to nie prawdą. Może być podobne pod względem zabudowy, jednak nigdy nie będzie podobne, pod względem „charakteru”, dziś nazywanego potocznie „klimatem” miasta. Każdy człowiek, chcąc lub nie, w mniejszym lub większym stopniu wpisuje się w ten klimat, stając się jego żywym, ludzkim odwzorowaniem. Taki jest bohater powieści Fiodora Dostojewskiego „Zbrodnia i kara”, Rodion Raskolnikow. Akcja powieści Fiodora Dostojewskiego, rozgrywa się w Petersburgu, w latach sześćdziesiątych XIX stulecia. Są to czasy, w których miasto przeżywa głębokie przeobrażenia, nasila się pogoń za pieniądzem, tworzą się nowe elity, a w ślad za nimi postępuje deklasacja warstw najuboższych. Potęguje to dystans pomiędzy biedotą a burżuazją. A to właśnie wśród biedoty, pomiędzy najuboższymi i najmroczniejszymi dzielnicami miasta mieszkał główny bohater powieści Dostojewskiego. Rodion Raskolnikow jest niewątpliwą ofiarą Petersburga, choć prócz niego w powieści poznajemy także kilku innych bohaterów, którzy także zostali psychicznie i fizycznie zdegradowani z powodu braku środków do życia. Raskolnikow poniósł jednak najcięższą ofiarę. Młody, inteligętną, inteligętną przeszłości ambitny chłopak, w starciu z bezlitosną i nieznającą współczucia rzeczywistością, ponosi nie tylko fizyczną, ale przede wszystkim moralną porażkę. Jego idee i młodzieńczy zapał zostają pokonane przez rzeczywistość Petersburskich ulic, które odzierają z godności nawet bardziej szlachetne i dumne osoby, jakimi są państwo Marmieładowie, a dokładniej Katarzyna Marmieładow i jej córka Sonia, która aby zdobyć pieniądze decyduje się na prostytucje. Atmosfera miasta i jego pokazanie czynią z Petersburga nie tylko tło wydarzeń, lecz także drugiego bohatera, bohatera, który daje swoim mieszkańcom dogodne podłoże do popełnienia zbrodni, którą w konsekwencji popełnia Raskolnikow. Nie bez przesady Dostojewski powiedział, że Petersburg to, „Najbardziej teoretyczne, wymyślone miasto świata.” Zabójstwo starej lichwiarki jest punktem kulminacyjnym jego wewnętrznej autodestrukcji. Szatan, kusiciel, którym jest Petersburg w końcu pokonał go definitywnie. Późniejsze przyznanie się do winy może dawać wrażenie przemiany bohatera. Jest to jednak według mnie wrażenie złudne, ponieważ nie było w tym procesie prawdziwej skruchy i żalu. Kierował nim strach przed karą i upokorzeniem, który doprowadził go nawet do choroby. Jest to naturalna konsekwencja jego zatrutego przez nędze i zło umysłu. Lecz jedno trzeba Raskolnikowi przyznać, to, że był jednostką indywidualną. Nie był podobny do żadnego innego bohatera powieści. To właśnie ta cecha pozwala porównać go z innym bohaterem, tym razem współczesnym, który przemierza ulice Nowego Yorku w poszukiwaniu wolności od życiowych obowiązków. Holden Caulfield, bohater książki J. D. Salingera „Buszujący w zbożu”, to także osoba przeżywająca wewnętrzny kryzys wartości, nie tak niszczący jak w przypadku Raskolnikowa, ale taki, na który powinniśmy zwrócić szczególną uwagę, ponieważ dotyczy dylematów młodzieży XXI wieku. Jaki jest Caulfield? Jest zbuntowany, tak, jak większa część dzisiejszej młodzieży, głownie przeciw systemowi, który ogranicza jego wolność. Ten system to świat dorosłych. Jego czterdziestoośmiogodzinną podróż po Nowym Yorku, podróż w poszukiwaniu wolności, prostych ideałów, takich, jak szczerość, czy uczciwość, poznajemy z jego perspektywy, jego oczami. Holden, jest bardzo krytycznie nastawiony do świata dorosłych, który uważa, za pełen oszustw, krzywd i kłamstwa. Przeciwieństwem tego świata, jest świat dzieciństwa, w którym nie ma miejsca na krzywdę czy kłamstwo. Jest to świat ideałów, które w powieści Salingera odzwierciedla młodsza siostra Holdena, Phoebe. Jest ona dla głównego bohatera ostoją spokoju, uczciwości i dziecięcego dobra. Jest równocześnie jedyną osobą, oprócz starszego brata nazywanego przez niego której nie krytykuje. Podobną rolę w życiu Raskolnikowa, spełniała Sonia, w której bohater się jest postacią bardzo złożoną, bardzo złudną. Podobnie, jak miasto, w którym mieszka z wierzchu wydaje się czysty, pozbawiony większego zła, natomiast środku jest nieco inaczej, już nie tak jednoznacznie. Tak naprawdę, jest on bohaterem negatywnym, choć, jak wspomniałem wydaje się odwrotnie. Poprzez swój sposób bycia i zachowanie, może wzbudzić sympatię młodych czytelników. Jest przecież buntownikiem, poszukującym prawdy w zdemoralizowanym świecie. Owszem, jednak sposób, w jaki to robi i teorie, jakie wysuwa, mogą budzić wątpliwości a większość z nich, jest niczym innym, jak konsekwencją życiowych niepowodzeń. Holden przedstawiając w tak jednostronny sposób świat dorosłych, pokazuje swoją niedojrzałość i kompletne nieprzygotowanie do dorosłego życia. Zamiast spróbować się z nim zmierzyć, woli go krytykować, uciekając od życiowych wyzwań. Przemawia to tym bardziej na jego niekorzyść, ponieważ wszystko zawdzięcza sam sobie. Lenistwo i z góry założona bezsensowność działania nie została mu przez nikogo narzucona, została wybrana świadomie. Krytykując innych, nie potrafi on dostrzec własnych błędów. Takie zachowanie nie przystoi bohaterowi pozytywnemu. Jego sposób myślenia jest typowo buntowniczy, typowy, dla mężczyzny w jego wieku. Podobny punkt widzenia miał w młodości Andrzej Stasiuk, którą to opisał w swojej książce „Jak zostałem …”. Jest to książka autobiograficzna, w której autor, w przeciwieństwie do Holdena nie unika samokrytycznej oceny. Opisuje się także, jako młodego buntownika, który próbuje, jak najdłużej unikać wejścia w świat dorosłych. Stasiuk miał jednak inne podłoże, w którym się wychowywał. Nie należał do zamożnej rodziny, jak Caulfield a Warszawa, w której dorastał nie była jeszcze taka, jaką możemy obserwować dzisiaj. Beztroskie dzieciństwo spędzał na zabawach z rówieśnikami. Pierwsze koncerty, pierwsze papierosy, alkohol, kobiety. Tym, co zasadniczo różniło go od postaci Salingera, było jego pozytywne podejście do życia. Pomimo trudnej sytuacji materialnej potrafił cieszyć się z każdego dnia, ale przede wszystkim potrafił sobie sam poradzić z życiem. Częściowo zmusiła go do tego Warszawa, która nie oferowała w tedy łatwego życia pomiędzy swymi budynkami. Chcąc, lub nie Stasiuk musiał zacząć dorastać i radzić sobie często sam. Nawet życiowe wpadki, jak np. pobyt w zakładzie karnym za dezercję, nie zniszczyły go, wręcz przeciwnie potrafił wyciągnąć z nich konsekwencje, czego nie potrafił również zrobić Holden. W przypadku Stasiuka obserwujemy, jak z młodego buntownika wyrasta człowiek, który potrafi poradzić sobie z życiem a młodzieńcze doświadczenie wykorzystać do tego, aby w życiu coś ociągnąć, bo czego byśmy o Stasiuku nie powiedzieli, jest on jednym z lepszych współczesnych polskich pisarzy. Wszystkich trzech omówionych przeze mnie bohaterów łączy jedno: Miejsce zamieszkania, miało ono ogromny wpływ na ich życie i losy, dla jednego skończyło się to moralnym upadkiem, w przypadku Raskolnikowa, nieudaną próbą odszukania dobrych stron w byciu dorosłym, u Holdena i życiowym doświadczeniem udanie wykorzystanym w dalszym życiu u Stasiuka. Miasto, może wydawać się tylko miejscem pełnym martwych budynków, gdzie atmosferę i sposób życia wyznaczają jego mieszkańcy, ale tak naprawdę, tylko dostosowujemy swoje życie do warunków, które daje nam miasto, a jego charakter determinuje częściowo nasze zachowanie. Jest to dla niektórych prawie nie odczuwalne, dla innych wręcz paradoksalne, jednak prawdziwe. Zależność człowieka od miasta i odwrotnie dobrze podsumowują słowa Abrahama Lincolna, To piękne gdy człowiek jest dumny ze swego miasta, lecz jeszcze piękniej, gdy miasto może być z niego dumne.
"Zbrodnia i kara" jako powieść filozoficzna: "Zbrodnia i kara" przypomina powieść kryminalną, ale nią nie jest. Schemat fabularny nie został podporządkowany tropieniu zbrodniarza. Znamy go od początku, dodatkowym zaprzeczeniem poetyki detektywistycznej jest szczegółowy opis przeżyć przestępcy. Jest on świadom swego czynu.
